فیلم «پابرهنه در بهشت» را باید تلاشی جهت بازسازی نوعی معنویت جدید برای جامعه ایران دانست، از نوع همان کاری که شهید آوینی انجام داد. آوینی برای اینکار از مصالح حکمت معنوی مستتر در فلسفه ضد مدرن استفاده کرد و آنرا بخوبی با ارزش‏های اسلامی درآمیخت و تفسیری تازه بدست داد. اما این فیلم خالی از یک رویکرد فلسفی جدید است و بنابراین تنها توانسته است در لایه ظاهری به آوینی و معنویت او تشبه بجوید. شخصیت اصلی فیلم یک روحانی است که لباس طلبگی به تن ندارد (مثل آوینی)، چهره‏اش خیلی شبیه اوست، لحن صحبت کردنش آدم را یاد روایت فتح می‏اندازد، نوار ضبط کردنش از خاطرات خودش نیز هم. در این فیلم انسان کامل بشکلی سطحی بصورت آدمی باحال که همه کارهای خوب مدنظر جامعه را انجام می‏دهد تصویر شده است، او روحانی‏ای است که لباس متفاوت نمی‏پوشد،‏ با رفقا گل کوچیک بازی می‏کند، کمکشان می‏کند دوباره همسرشان را ببینند، بین دختر و پسر مستقل از خانواده‏ها عقد جاری می‏کند، بجای اینکه دائم به گناهان دیگران گیر بدهد به فکر گناهان خودش است و خلاصه ازین دست صفات خوب. اما مشکل اینجاست که کارگردان قادر نیست این تظاهرات مثبت را به یک منشاء درونی عمیق بنحوی باورپذیر مرتبط کند تا جایی که بنظر تماشاگر می‏رسد که شخصیت اصلی دچار نوعی تظاهر است. عمیق و متفکرانه حرف زدن و متوسل شدن به فیلمبرداری سرشانه مستندگونه هم غیر ازینکه تنها کپی‏برداری از روایت فتح را افزایش دهد کمکی به مساله معنایی فیلم نمی‏کند. بنابراین باید گفت کوشش کارگردان در جهت آفرینش یک اثر معنوی فرجامی جز شکست نداشته است و البته نکته عجیبی نیست. جامعه ما از نگرش معنوی چنان فاصله‏ای گرفته است که دیگر هر چقدر هم که تلاش کنیم قادر نیستیم اثری معنوی خلق کنیم. الان زمانه زمانه پیشرفت و علم و اقتصاد و این چیزهاست. و اصولا معنویت در جامعه‏ای که درگیر بلاست مجال بروز میابد نه در میان امثال مایی که گرفتار لذت‏ها هستیم و دیگر چیزی از سختیهای زندگی درما نمانده است. معنویت در آن سرزمینی شکوفا می‏شود که هر روز صدها جوانش برای نجات دیگران آگاهانه جان خود را فدا می‏کردند در راه خدا .... آن زمانه مدت‏هاست که دیگر گذشته، دیگر نه از حاتمی‏کیا آتشی برمی‏خیزد نه از نسخه‏های جدیدترش.